yemyeşildi rengi baharın
ve ardından gelen
masmavi bir iç denizdi mutluluk
yerleşik değil göçebeydi
iyiydi
ve hep
kısa sürmekteydi
bir deniz kıyısında
parşömen
ya da papirüse değil
tam ortasında bir bozkırın
taşa yazılmıştı kader
yüzmeyi geç öğrendik
güzel şeyler düşündüysek de
o çıkmadı
denizden
ve kapkara bir kış
geçti üzerimizden
bütün acılar içinde
özlemin rengi yok
yokluğunun dengi
ve
gözlerim hâlâ
kahve rengi!
--murat usta--
Kasım'14/Silopi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder